Julio Cortazar Gra w klasy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- No to co? Idziemy parzyć kawę,Talita?- Nie wygłupiaj się - burknęła Talita i w niesamowitym milczeniu, które potemzaległo, zetknięcie się spojrzeń Oliveiry i Travelera było, jakby nagle dwa ptaki w locieuderzyły o siebie i splątane spadły do dziewiątego kwadratu - w każdym razie tak toodczuli zebrani.Kuka i Ferraguto przez chwilę zaniemówili, po czym Kuka otwarłausta, żeby pisnąć: Jakim prawem? Proszę mnie nie obrażać. - podczas gdyFerraguto wypinał pierś mierząc wzrokiem Travelera, który patrzył na żonęjednocześnie z zachwytem i z wyrzutem aż do chwili, gdy Ovejero znalazł naukowysposób wyjścia z impasu, mówiąc sucho: Histeria matinensis jugulata, proszę domnie, to dam odpowiednie proszki - dokładnie w tej samej chwili, kiedyosiemnastka, gwałcąc rozkazy Remorina, wchodził, żeby zawiadomić, że trzynastkama mdłości i że jest telefon z Mar del Płaty; szybkie usunięcie go przez Remorinasprawiło, że zarówno administratorzy, jak i Ovejero mogli opuścić patio beznadmiernej utraty prestiżu.- Aj-aj-aj - powiedział Oliveira kiwając się na oknie - a ja, durny, myślałem, żefarmaceutki są dobrze wychowane.- Masz pojęcie? - zachwycił się Traveler.- Była fantastyczna.- Poświęciła się dla mnie - zauważył Oliveira.- Tamta nie przebaczy jej dośmierci.- Tyle mnie to obchodzi, co i nic - powiedziała Talita.- Ze świeżutkimirogaliczkami , no nie, co też takiej kretynce może przyjść do głowy!- A Ovejero niby lepszy? - powiedział Traveler.- Francuskie książki! Już tylkotego brakowało, żeby cię zwabiali na banana! Nie mogę wyjść ze zdumienia, żeś ichnie ochrzanił.Tak było, harmonia trwała niewiarygodnie długo, nie było słów, którymimożna by odpowiedzieć na dobroć tych na dole patrzących na niego i mówiących doniego z klas, bo Talita - nie zdając sobie z tego sprawy - stała w trzeciej przedziałce, aTraveler trzymał jedną nogę w szóstce, tak że Oliveira nie mógł zrobić nic innego, jaktylko lekko kiwnąć prawą ręką w nieśmiałym pozdrowieniu i dalej patrzeć na Magę,na Manu, mówiąc sobie, że w końcu, w końcu istniało jednak jakieś spotkanie, nawetgdyby nie mogło trwać dłużej niż ta pełna słodyczy chwila, w czasie której, beznajmniejszych wątpliwości, najlepszą rzeczą, jaką mógłby zrobić, byłoby wychylić sięjeszcze trochę na zewnątrz i pozwolić sobie spaść, klap, skończyło się.* * *(135)Z R�%7łNYCH STRON(Rozdziały, bez których można się obejść)57- Właśnie powtarzałem sobie pewne wiadomości na wypadek przyjazduAdgalle.Jak się zapatrujesz na to, żebym ją któregoś wieczoru przyprowadził doklubu? Etienne i Roland będą zachwyceni, jest na to dostatecznie zwariowana.- To ją przyprowadz.- Tobie także byłaby się spodobała.- Dlaczego mówisz o mnie tak, jakbym już nie żył?- Nie mam pojęcia - odpowiedział Osip.- Naprawdę nie mam pojęcia.Jakiśmizerny jesteś.- Opowiadałem dzisiaj rano Etienne'owi przepiękne sny.Ale dosłownie w tejsamej chwili, kiedy zacząłeś z takim uczuciem opisywać pogrzeb, pomyliły mi się zinnymi wspomnieniami.Widzę, że to musiała być nader wzruszająca ceremonia.Nieczęsto zdarza się równocześnie być obecnym w trzech miejscach, ale dzisiaj mi sięto udało.Widocznie wpływ Morellego.Dobrze, dobrze, zaraz ci opowiem.Właściwiejeżeli się zastanowić, to nawet w czterech.Zbliżam się do wszechobecności.Stąd, dowariacji.Masz rację, może nie poznam Adgalle, wykorkuję wcześniej.- Zen zajmuje się właśnie możliwościami przedwszecho-becności; to jest coś wrodzaju tego, co czułeś, jeżeli rzeczywiście to czułeś.- Jakbyś zgadł, stary.Równocześnie wracam z czterech miejsc: ten porannysen, od którego wszystko jeszcze we mnie drży, pewne wyjaśnienia z Połą, którychwolę ci oszczędzić, twoja arcyefektowna opowieść o pogrzebie małego, a w tej chwiliwidzę, że na dokładkę równocześnie dyskutowałem z Travelerem; przez całe swojepieskie życie nie był w stanie zrozumieć mojego wiersza, który zaczynał się tak. Ja,na wpół uśpiony umywalniany nurek.Przecież to takie łatwe, jeżeli się w towmyślec, jestem pewien, że ty od razu zrozumiałeś.Jak się budzisz z resztkami raju, októrym śniłeś, a pózniej niby włosy topielca spadają na ciebie uczucia mdłości, lęku,kruchości, fałszu, a przede wszystkim niepotrzebności tego wszystkiego, zapadasz sięw głąb siebie i myjąc zęby stajesz się prawdziwym umywalnianym nurkiem, maszuczucie, że biała miska cię wchłania, że cały wysuwasz się przez ten otwór, przez któryspływa osad, smarki, łupież, ropa, ślina, że ty spływasz z nadzieją powrotu dokądś, doczegoś innego, może do tego, czym byłeś przed obudzeniem, a co jeszcze jest przedtobą, ale już zaczyna się ulatniać.Tym sposobem spadasz w głąb tak długo, ażobronne duchy jawy - och, co za piękne wyrażenie, cóż za język! - wezmą cię podopiekę i zatrzymają.- Przeżycie typowo egzystencjalne - stwierdził Gregorovius.- Zapewne, wszystko zależy jednak od dozy.Mnie, bracie, umywalnia wciągabez reszty.(70)58- Jak to dobrze, że wróciłeś - powiedziała Gekrepten wsypując do kubka świeżąmate.- W domu będzie ci na pewno lepiej, a tam rzeczywiście ta cała atmosfera.szkoda gadać.Powinieneś wziąć ze dwa, trzy dni urlopu.- No pewno.Może nawet więcej, staruszko.Te twoje racuszki są niezrównane.- Cieszę się, że ci smakują, tylko żebyś mi nie zjadł za dużo, boby mogły ciusiąść na żołądku.- Bez znaczenia - powiedział Ovejero zapalając papierosa.- Teraz mała sjesta, awieczorem będzie pan w jak najlepszej formie do pokerka.- Nie kręć się - powiedziała Talita.- %7łe też nie możesz ani chwili uleżećspokojnie.- Moja małżonka jest tak przedenerwowana - powiedział Ferraguto.- Może jeszcze racuszka - powiedziała Gekrepten.- Niech mu pani daje dużo soków owocowych - powiedział Ovejero.- Międzynarodowy trust ekspertów medycznych - powiedział Oliveira.- Wez tego, jest bardziej ocukrzony - powiedziała Gekrepten.- Może byś się przespał? - powiedział Traveler.- Słuchaj no, Remorino, stań tu pod drzwiami i pilnuj, żeby osiemnastka niezawracał mu głowy - powiedział Ovejero.- Zupełnie oszalał na jego temat i nic, tylkogada o jakimś tam pistolecie.- Może ci spuścić żaluzje - powiedziała Gekrepten- żeby ci nie przeszkadzało radio od don Crespa?- Nie, zostaw - powiedział Oliveira.- Nadają Gardela.- Już piąta - powiedziała Talita [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki