Krantz Judith Bez skrupułów(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zmarł wwięzieniu tuż przed wyzwoleniem, zostawiając żonę i córkę.Najstarsza z sióstr, Anna, byłanauczycielką; była poważna i przyzwoita, jeśli nie brać pod uwagę faktu, o którym wtedy niewiedziałam, że miała nieślubne dziecko, jedynego męskiego potomka w rodzinie.Nigdy niezdradziła nazwiska jego ojca.Trzy siostry, których nazwisko panieńskie brzmiało Joba, były półWłoszkami; jeden z ich przodków był ostatnim dożą w Wenecji.Monsieur Bouchet de Fareinspochodził z arystokratycznej rodziny z Lyonu i był dziedzicem licznych fabryk jedwabiu, któreuległy zniszczeniu podczas wojny.Po lunchu, kiedy dziewczęta wracały do szkoły, a ja siedziałam popijając demitasse i słuchającrozmów trzech sióstr, choć rozumiałam niewiele, zdałam sobie sprawę, że trafiłam do rodziny,jakby wyjętej z jednej z książek Colette.Czułam się niezmiernie zaszczycona, że mogłamprzebywać w ich towarzystwie.Jos� wpadał prawie każdego wieczoru, w towarzystwie grupki przyjaciół, samych mężczyzn,wszystkich młodych i przystojnych, którzy byli bądz absolwentami bądz właśnie dostali pierwsząpracę.Byli wśród nich Philippe Hersent, syn jednego z najbogatszych ludzi we Francji; hrabiaHubert d Andlau; hrabia Aimery de Comminges; oraz hrabia Edouard de Moustiers, najstarszy znich i najbardziej dostojny, ponieważ jego matka była księżniczką Burbon Parme, z bocznejgałęzi rodziny królewskiej.Odniosłam wrażenie, że Edouard miał pewność siebie i manierysamego Króla Słońce.Niebawem odkryłam, że mimo wszystko potrafię powiedzieć po francusku parę słów&motywacja, motywacja, motywacja.Nauczono mnie powtarzać obelżywe zwroty, które, jak siępózniej dowiedziałam, można było przetłumaczyć jako gówno komarów i zbieg z bidetu ;poprawiano też bezlitośnie wszystkie błędy, jakie popełniałam podczas pierwszych, nieśmiałychprób włączenia się do rozmowy.Tylko raz zadano mi pytanie dotyczące mego żydowskiego pochodzenia.Pewnegopopołudnia, kiedy siostry już wyszły, Nicole, która dowiedziała się o tym od Rosemarie Aubert,chciała sprawdzić otrzymaną informację i spytała mnie, czy rzeczywiście jestem %7łydówką. Tak, oczywiście. Nie przejmuj się , powiedziała uspokajająco, nikomu nie powiem.Wstrząśnięta faktem, że spodziewała się przejawów antysemityzmu i zaskoczona impulsem,który kazał jej zataić moje pochodzenie, starałam się moją nędzną francuszczyzną przekonać ją,żeby jak najszybciej powiedziała o tym wszystkim.Jeżeli im się to nie spodoba, niech to diabli.Na pewno nie chciałabym spędzać czasu w towarzystwie kogoś, kto dyskryminuje %7łydów.Wgrupie młodych mężczyzn nie zauważyłam żadnej zmiany.Traktowali mnie dokładnie tak samojak przedtem, jak kogoś kto ich bawi, ktoś komu można podokuczać.Pewnego wieczoru, podczas ożywionej rozmowy, zamierzyłam się na Edouardapogrzebaczem.Najwidoczniej była to niedopuszczalna śmiałość, bo natychmiast położył mnie nakolana i wymierzył parę mocnych klapsów.Szybko uciekłam do swego pokoju, żeby ukryćgniew i upokorzenie, jakiego doznałam.Rozpłakałam się i upłynęło pół godziny, zanim wróciłamdo salonu i zachowywałam się jakby nic się nie wydarzyło.Może te klapsy wydawały się Edouardowi jeszcze jednym żartem, ale skarcono mnie w tensposób tylko raz w życiu.Było to dawno temu, miałam wtedy zapewne trzy i pół roku.Ojciec dałmi parę raczej symbolicznych klapsów, kiedy umyślnie zbiłam jego kieliszki, ponieważpodarował mi mały zestaw narzędzi i wpadłam w złość, jako że uważałam, że jest to prezent dlachłopców.Tata bardzo nie miał ochoty mnie karać i dokładnie wytłumaczył, dlaczego musi mispuścić lanie.Nigdy przedtem nie byłam taka niegrzeczna& i nigdy potem! Oczywiście niezrobił mi żadnej krzywdy, ale zapadło mi to głęboko w pamięć.Było nie do wyobrażenia, żebyamerykański chłopak ośmielił się dać mi klapsa, ale nie wiedziałam jak zareagować na Edouarda,zwłaszcza dlatego, że wszystko rozegrało się tak szybko.Miałam wielkie szczęście, że Jos� i ja nie czuliśmy do siebie żadnego pociągu, chociaż potemprzyjazniliśmy się przez ponad dwadzieścia lat.Powoli zaczęłam się orientować w sytuacji, alezupełnie nie potrafiłam zrozumieć czy wyczuć życia tych skomplikowanych Francuzów.Wkońcu jeden z chłopców wyjaśnił mi, że Jos� jest kochankiem Nicole, a nie chłopakiem Claire.Ledwie mogłam w to uwierzyć była prawie dwa razy od niego starsza, a ja byłam szaleniekonwencjonalna.Jos� był synem byłej zdecydowanie byłej przyjaciółki Nicole,brazylijskiej dziedziczki i dla Nicole zerwał zaręczyny z atrakcyjną i bardzo bogatą młodąAmerykanką.Gdyby nie przychodził do niej do domu z towarzyszącą mu paczką kumpli, nigdynie poznałabym żadnego młodego Francuza.W końcu zrozumiałam, że jedyny powód, dla którego Nicole przywitała mnie tak chłodno,zniknął, gdy tylko zorientowała się, że Jos� się mną nie interesuje, a ja nie zamierzam gopodrywać.Zniknęły nawet jej migreny, kiedy zaczęła się ponownie spotykać z chłopakiem,którego darzyła uwielbieniem.Powoli Nicole i ja zaczęłyśmy się zaprzyjazniać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki