Kraszewski Józef Ignacy Kopciuszek czyli grzechy młodoci ładnej Julii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta okropna mowa kapitana z najzimniejszą krwią powoli wysączona po kroplipadła jak przygniatająca lawina na biesiadujących, wszyscy struchleli,Dunderowi zrobiło się słabo, Feliks gniewem zapłonął. Mości panie zawołał drżący zemsta nad kobietą bezbronną jestnajwiększą podłością, jakiej mężczyzna dopuścić się może.Niekiedy wymawiają miłość, choć nie uniewinnia, nigdy nie oczyszcza z podobnej zbrodni żadenpowód, żadna namiętność.Proszę stąd ustąpić.Kapitan pobladł, ale razem śmiać się zaczął. Wyrzekłeś pan odezwał się słowo jedno nieostrożne, zastosowałeś jedo mnie.wspomniałeś podłość.Definicja tego wyrazu nie jest dotąd staleoznaczoną, wszakże świat Boży przywykł je za obelgę uważać.Nie wypada imnie jako należącemu do niego uchylać się od powszechnie przyjętegoznaczenia, chociaż na wytłumaczenie pana mógłbym postawić kieliszki wypite iurazę dawną, i przesądy.chociaż bardzo wielkim jest głupstwem bić się dlastarej baby, dlatego, że była niegdyś młodą i piękną Julką.A zatem sprawęhonorową, nieuniknioną załatwimy wolnym czasem, który ja rozmyśliwszy sięoznaczę.a nim do czego przyjdzie wypijmy jeszcze zdrowie dzisiejszejjenerałowej.i dosyć na dziś.To mówiąc, spokojnie wychylił kieliszek, ukłoniłsię towarzystwu, którego połowa siedziała pochmurzona i zmięszana, a gdywyszedł nareszcie i drzwi się za nim zamknęły, przypomnienie tej świeżejjeszcze sceny zdało się jakby snem przykrym tylko, a goście natychmiastrozchodzić się zaczęli. Miałem zupełnie podobny wypadek przerwał pułkownik usiłującrozweselić towarzystwo jednego razu na obiedzie w Wiedniu.nagle,gdyśmy się tego najmniej spodziewali, wszedł do sali nieboszczyk pochowanyprzed laty dwudziestu, wyłajał nas wszystkich, winnych i niewinnych, zjadłskrzydełko kurczęcia, wypił kieliszek madery starej i zakręciwszy się, powróciłdo mogiły.Ale ani ten koncept niewczesny, ani żarciki Justyna swobody i weselaprzywrócić nie mogły, wszyscy byli powarzeni, wymykali się, uchodzili.Jedenbaron Dunder jakimś niby przypadkiem szukając kapelusza przyzostał.Gdy nareszcie znalezli się sami, żywo przybliżył się do Feliksa. Słuchaj rzekł powiedz mi szczerze, to, co ten łotr prawił, to są,nieprawdaż potwarze czyste? Ja nic nie wiem rzekł Feliks. Ale to muszą być fałsze. Pomyśl pan, od kogo pochodzą, a będziesz mógł ocenić ich wartość. Tak! to są niecne potwarze! powtórzył Dunder jestem tego pewny, alewygłoszone przy tylu osobach natychmiast rozejdą się po mieście i jenerałowazgubiona.Spuścił głowę. Jak może być dodał wpół od gniewu zduszonym głosem aby tejniebezpiecznej żmii wolno było chodzić, gadać i wciskać się tak wszędzie.ztych gadzin świat by oczyścić należało!Feliks zgryziony i na duchu upadły, nic odpowiedzieć nie umiał. Prawda rzekł Dunder drąc rękawiczki, które spazmatycznie wkładał naręce prawda, że z przeszłości tej kobiety nic od niej samej dowiedzieć się niemogłem, lecz mogłaż ona taką być istotnie? Czy wychowywała się ona sierotą wwaszym domu? Czy spotkała ją tam jaka przygoda? Możeż to być, żebypochodziła z mieszczańskiej jakiejś rodziny.mais elle a beaucoup dedistinction dans les mani�res. Panie rzekł Feliks czy będę milczeć, czy otworzę usta, zawsze sobieniekorzystnie tłumaczyć możesz moje słowa.wolę być szczerym.Jenerałowajest mi istotnie od dzieciństwa znaną jako biedna, zacna, pełna serca i uczuciakobieta.pózniejszych losów jej nie wiem.Dunder skamieniał, nie dotknęło go już tyle nieszczęście jenerałowej, ile innamyśl czysto samolubna, że samym o nią staraniem i omyłką, jaką popełnił,biorąc farbowane lisy za kosztowne futro, został narażony na śmieszność iskompromitowany. To okropna rzecz! zawołał tak świata się oszukiwać nie godzi.któżby się tego mógł domyśleć! tak przyzwoita kobieta! A! to szkaradnie!I porwawszy za kapelusz wyleciał, Feliks pozostał chwilę i rzucił się na kanapębezsilny.Spoczywał tak bezmyślnie, przypominając sobie wypadek, który go dotknąłmocno, gdy drzwi pokoju sąsiedniego uchyliły się znowu i kapitan Plutaodezwał się przez nie. Wszak pan sam jesteś? Mam potrzebę pomówienia z nim.słówko tylko.Narębski nic nie odpowiedział, ale milczenie było dostatecznym pozwoleniemdla kapitana, który się zaraz wcisnął. Wchodzę rzekł bądz co bądz musimy się przecie i o tę honorowąsprawę ułożyć.choć rzecz nie pilna, ale wymaga poufnej rozmowy.Waćpan się na serio na mnie pogniewałeś za Julkę i to wystąpienie wprawdzieniegrzeczne i może nie w miejscu, ale zmuszony byłem użyć tego środka dlaupokorzenia Dundera, który już tak nosa drze, że może o facjaty kościołówzaczepić i dostać kataru.Co to ci szkodziło? Nasze z nią romanse pasterskiedawno pogrzebione zostały.Ale słuchaj, rzecz inna, między nami sprawa obraziłeś mnie osobiście, przy świadkach, ja tego darować nie mogę.Przysłać ci sekundantów, ułożyć o miejsce i godzinę, strzelić do siebie jest torzecz tak łatwa, że ją każdy potrafi, kto tylko ma trochę odwagi i zręczność wtego rodzaju sprawach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki