Kraszewski Józef Ignacy Stara Bań WL

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz teraz pęóił żywieji przesunąwszy się przez las spoza ostatnich drzew ujrzeli rychło zieloną łąkę, a naniej brzegiem rzeki posuwających się pięciu konnych, na których Hengo ciekawe zwróciłoczy.Przodem jechał dowódca, parami za nim czterej inni& Aatwo w pierwszym poznaćbyło starszego, koń pod nim roślejszy i pokazniejszy ubiór oónaczał kneziowego sługę.Był to barczysty chłop, z włosami długimi, które mu gruby kark okrywały.Na głowie miałczapkę ze sterczącym przy niej piórem białym.Oóież na nim z sukna jasnego obszyciemiała czerwone, u boku miecz sterczał w pochwie, na plecach łuk nad głową się podnosiłi łubianyy p wór na strzały.Jadący za nim w rękach trzymali toporki, zbrojni też w łuki i proce, obwieszeni sa-kwami& Wisz zobaczywszy jezdzców jak noc się zachmurzył porwał róg zza koszulii trzy razy prędko raz po razu zatrąbił, do chaty znać oznajmujący � o nadjeżdżających.Gdy głos ten się dał słyszeć, jezdni na koniach poruszyli się żywiej i pierwszy z nichobejrzał dokoła, szukając sprawcy& mógł już z brzegu rzeki, nad którą jechał, zobaczyćWisza, a ten też niezwłocznie pospieszył na przełaj, ku niemiłym gościom.x x bar naturalne siedlisko pszczół.x y r a (daw.) sługa książęcy (tu: w ranóe przełożonego); u Słowian: wolna ludność chłopska popadław zależność od księcia.y p b a wykonany z łuby, czyli tzw.dartki drzewnej: długich, cienkich pasów struganych z miękkiegodrewna, służących do wyplatania koszy itp.y � a óiś: oznajmiając.ze i k zew ki Stara baśń 16 Ej! gaóiny przeklęte! mruczał idąc. Smoki nienasycone& Smerda pański!Bodaj ich razem obu pioruny ze skóry darły! Odwrócił się do Niemca. Wam to narękę, bo was pewnie i wasze sakwy ze sobą chętnie zabiorą, ale mnie&Hengo nie okazywał twarzą wcale, czy był rad lub nie spotkaniu. Juścić rzekł gdyby co złego groziło, prawa gościnności bronić mnie każą. Jeżeli ja sam siebie od nich obronię mruknął Wisz. Pięciu ich, nie tak tostraszna rzecz, moi chłopcy powiązaliby ich na skinienie, ale u stołbay � znajóie się ichóiesięć razy tyle, gdyby się mścić chcieli.Szli co pręóej ku zagroóie.Smerda kneziowski jadący przodem konia zatrzymał, starego poznawszy lub się do-myślając gospodarza.On i jego towarzysze mniej się mu jednak niż Niemcowi przypa-trywali.Czuli w nim obcego, a obcy dla nich zawsze był dobrym obłowem&Gdy podeszli, starzec się smeróie pokłonił, chociaż ten mu nie myślał oddać powita-nia.Skłonił się i Hengo, ale mu twarz pobladła, czuł, że chciwe oczy wszystkich na niegosię skierowały. Kogóż to z sobą prowaóicie, stary? wołał smerda. Obcy? Skąd?Czterej jezdni wnet go obstąpili dokoła. Znad Aaby jestem, przekupień, człek spokojny, nieobcy& rzekł, nabierającśmiałości trochę, Hengo nieobcy, bom tu nieraz bywał z towarem& wszędy mnieswobodnie przepuszczano& Znamy my tych luói spokojnych! krzyknął śmiejąc się smerda Znamy&Kto wie, na co wypatrujecie drogi po kraju, szukacie brodów po rzekach, zaciosujecieznaki po drzewach& Aby potem poprowaóić& Spokojny człek odezwał się Wisz powoli dajcie mu pokój, chleb z nimłamałem. A mnie co do tego? zawołał smerda gniewnie. Knez surowo zakazuje, abysię tu obcy po kraju nie wałęsali. Pójóie z nami. Pojadę z wami po dobrej woli, miłościwy panie rzekł szybko Hengo A gdyna twarz padnę przed kneziem, łaskę u niego zyszczęy �, bo pan jest sprawiedliwy& Jamsamowtóry t z chłopięciem& i cóż ja złego zrobić mogę? Związać mu ręce krzyknął smerda ano, zobaczymy&Gdy to mówił, dwóch pachołków skoczyło z koni, aby rozkaz jego wykonać.Smerdaskierował się ku zagroóie.Stali tu już parobcy i synowie, stała we drzwiach stara Jaga, z równie starą sługą żadnej z młodszych niewiast widać nie było.Na znak dany przez ojca wszystkie się ukryły po kątach i zbiegły do lasu, aby się z ob-cymi ludzmi zuchwałymi nie spotykać.Wyjaśniła sięy u też twarz Wisza, gdy w podwórkuani córek, ani synowej żadnej nie zobaczył.Smerda zlazł z konia u wrót, luóie jego także, dwu z nich poprowaóiło Henga z sobą,wydrwiwając się z niego, popychając i b3ąc.Ręce już miał w tył związane sznurem, któregokoniec trzymał jeden z pachołków.Konie poszły do szopy, luóie wprost kroczyli dodworu.Tu Jaga, pokłonami ich witając, zapraszała.Wisz stary szedł zamyślony i chmurny.Zaszumiało wnet w izbie, gdy obcy się do niej wcisnęli.Smerda padł na ławę, pierwsze,gospodarskie zajmując miejsce.Wołali już piwa i miodu, które zaraz niesiono, aby sobiegardła zalali.Gospodarz, nic nie mówiąc, z dala zajął miejsce na ławie. No, stary gospodarzu ozwał się smerda wy to już wieóieć powinniście,z czym my jeóiemy& Należy kneziowi dań& A dawnoście ją brali? mruknął stary. Myślicie się rachować z nami? Kmieć z kneziem? rozśmiał się smerda.y � t ba pod wieżą, w okolicy wieży.y � (starop.) zyskam, pozyskam.y t a t r (daw.) sam z kimś, we dwóch; przysłówek oznaczający wykonywanie jakiejś czynności przezdwie osoby; a tr sam z dwoma towarzyszami, we trzech; a r sam z trzema towarzyszami,we czterech; a t sam z czterema towarzyszami, w pięciu; a t sam z pięcioma towarzyszami,w sześciu itd [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki