mala ksiezniczka 3

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I skinąwszy wóięcznie ręką Ermengaróie i Rebece, podeszła ku stołowi. Zbliżcie się, piękne panie przemówiła szczęśliwym, rozmarzonym głosem i zasiądzcie za stołem godowym��u.Jego Królewska mość, mój ojciec, wyjechał w podróżdaleką i mnie polecił urząóenie dla was biesiady.WyobrazniaZwróciła lekko głowę w stronę jednego z kątów pokoju. Hej, minstrele, uderzcie w gęśle i lutnie! Księżniczki zawsze mają minstrelów,którzy grają przy ucztach wyjaśniła Ermengaróie i Rebece. Wyobrazmy sobie, żetam w kącie jest galeria śpiewaków& A teraz rozpoczn3my ucztę.Ledwo miały czas wziąć w rękę po ciastku, gdy naraz zerwały się, na równe nogii zwróciły się pobladłymi twarzyczkami ku drzwiom nadsłuchując.Nie myliły się! Ktoś szedł po schodach! Wszystkie trzy poznały to gniewne, zamaszystestąpanie& i wieóiały, że już nadszedł koniec zabawy. To& pani! wykrztusiła Becky i upuściła swoje ciastko na ziemię. Tak! odrzekła Sara, otwierając oczy szeroko. Miss Minchin nas odkryła.W tejże chwili otwarły się drzwi, pchnięte silnym uderzeniem, i ukazała się w nichmiss Minchin również blada, nie od strachu jednak, lecz ze złości.Powiodła wzrokiempo przerażonych twarzyczkach, następnie po stole biesiadnym i po szczątkach dogory-wającego papieru na ognisku. Już dawno podejrzewałam coś w tym roóaju zawołała ale takiej bezczelnościtom się nie spoóiewała! Wióę, że Lawinia mówiła prawdę.Aha! Więc to Lawinia wykryła jakimś sposobem ich tajemnicę i zdraóiła ją przeło-żonej! Nikczemna!Miss Minchin podeszła do Becky. Ty bezwstydnico! krzyczała, b3ąc ją znowu. Jutro wyrzucę cię z mego domu!Sara stała spokojnie, blednąc coraz baróiej i coraz szerzej otwierając oczy.Ermengardawybuchnęła płaczem:��u (daw.) świąteczny.fran e n burnett Mała księżniczka 74 O, niech pani jej nie wydala ze służby!& To ciocia przysłała mi paczkę& i urzą-óiłyśmy sobie przyjęcie& Wióę, wióę odpowieóiała oschle miss Minchin. A księżniczka Sara sie-óiała na pierwszym miejscu za stołem! Tak! Wiem, że to twoja sprawka krzyknęła,zwracając się do Sary. Ermengaróie nigdy by nic podobnego nie przyszło do głowy!To ty zapewne przystroiłaś stół tymi śmieciami.A ty marsz mi na swoje poddasze! tupnęła nogą w stronę Becky.Biedna posługaczka zakryła twarz fartuchem i wymknęłasię z pokoju, szlochając z cicha.Teraz znów przyszła kolej na Sarę: Przypilnuję ja ciebie jutro! Nie dostaniesz ani śniadania, ani obiadu, ani kolacji! Ja óisiaj nie dostałam ani obiadu, ani kolacji, proszę pani słabym głosemodrzekła Sara. Tym lepiej! Bęóiesz pamiętała na przyszłość! Nie stójże tak bezczynnie! Kładz mizaraz to wszystko do paczki!W zniecierpliwieniu zaczęła sama zgarniać wszystko ze stołu i spostrzegła noweksiążki Ermengardy. Wióę, Ermengardo, że przyniosłaś tu swoje nowe książki.Pewno chcesz, by siętu zabruóiły na tym poddaszu! Wez je stąd zaraz i wracaj do łóżka! Zostaniesz jutro przezcały óień w swym pokoju, a ja napiszę o wszystkim do twojego tatusia.Ciekawam, coby on rzekł, gdyby wieóiał, góie przebywałaś óiś w nocy!W poważnym, utkwionym w nią spojrzeniu Sary było coś takiego, co pobuóiło missMinchin do nowego gniewu: Czemu się tak wpatrujesz we mnie? Cóż ty sobie myślisz?& Zastanawiałam się nad jedną rzeczą odpowieóiała Sara tym tonem, jakiegoużyła w pamiętny óień na sali szkolnej. Nad czym się zastanawiałaś?Powtórzyła się nieomal scena z sali szkolnej. Zastanawiałam się odparła Sara głosem cichym, ale smutnym i spokojnym co by powieóiał mój tatuś, gdyby wieóiał, góie ja przebywam w noc óisiejszą.Miss Minchin wpadła w istny szał wściekłości.Przyskoczyła do Sary i szarpnęła niąsilnie. Ty bezczelna, niesforna óiewczyno! wrzasnęła. Jak śmiesz! Jak śmiesz takprzemawiać!Porwała ze stołu książki, zgarnęła resztki biesiady w bezłaóie na dno paczki, wcisnęłaje w ramiona Ermengaróie i popchnęła ją przed sobą w stronę drzwi. Możesz się teraz nad tym zastanawiać do woli! syknęła. Marsz natychmiastdo łóżka!Zatrzasnęła drzwi i wyszła za nieszczęśliwą, potykającą się wciąż Ermengardą, pozo-stawiając Sarę w zupełnej samotności.Smutek, BiedaSkończył się piękny sen.Papier w piecyku stlał do ostatniej iskierki, pozostawiającjedynie garstkę czarnego popiołu; stół był nie nakryty, a złote talerze, bogato ha��owaneserwety i girlandy kwiecia przemieniły się z powrotem w stare chustki do nosa, strzępkiczerwonej i białej bibułki oraz spłowiałe sztuczne kwiaty, pororzucane w niełaóie po po-koju; minstrele wymknęli się chyłkiem z galerii, a gęśle i lutnie umilkły.Emilka sieóiałana ziemi, oparta o ścianę plecami, patrząc przed siebie bezmyślnie.Spostrzegłszy ją Sarapodeszła ku niej i ujęła ją drżącymi rękoma. Już nie pozostało nic z biesiady, Emilko.Już tu nie ma księżniczki& nie pozostałonic, prócz więzniów Bastylii&I usiadła pod ścianą, zakrywając twarz rękami.Nie wiem, co by się stało, gdyby w tej chwili nie zakryła twarzy albo gdyby w niewła-ściwej chwili rzuciła przypadkowo wzrokiem na okno w suficie.Być może, że wówczaszakończenie niniejszego rozóiału przedstawiałoby się zgoła inaczej.Albowiem, gdybyspojrzała w górę, na pewno przeraziłaby się tym, co by nagle spostrzegła.A spostrzegłabytę samą ciemną twarz, przytuloną do szyby i zaglądającą w głąb pokoju, podobnie jakzaglądała ona nieco przedtem, podczas rozmowy Sary z Ermengardą.fran e n burnett Mała księżniczka 75Lecz Sara nie spojrzała w górę ani razu, tylko sieóiała przez dłuższy czas nieruchomo,pogrążywszy w ramionach czarną główkę jak siadywała zawsze ilekroć starała się bólswój znieść w milczeniu.Potem wstała i ociężałym krokiem powlekła się do łóżka. Już nie mogę niczego zmyślać na jawie rzekła. Gdy zasnę, to mi się możecoś przyśni&Poczuła nagle takie zmęczenie zapewne skutkiem głodu iż przysiadła na brzegułóżka, goniąc ostatkiem sił. Wyobrazmy sobie mamrotała nieprzytomnie że na kominku pali się jasnyogień, sypiący mnóstwem trzeszczących iskierek& Wyobrazmy sobie, że przed nim stoiwygodne krzesło& i że w pobliżu znajduje się mały stoliczek& a na nim ciepła& ciepłakolacja& I wyobrazmy sobie to mówiąc, nakrywała się cieniuchną kołdrzyną żeleżę na pięknym, miękkim łóżku& wśród ciepłych kołder i wielkich, puchem nabitychpoduszek& Wyo& wyobrazmy& sobie& sobie&Samo zmęczenie przyniosło jej w nieszczęściu pociechę, bo w tejże chwili zamknęłysię jej oczy i zasnęła twardym snem.*Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak długo spała.W każdym razie spała tak głębokoi twardo, że nie zbuóiłyby jej nawet piski i hałasy wszystkich synów i córek Melchize-decha, gdyby wyszli wraz z nory i rozpoczęli swe harce, bójki i zabawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki