Pernoud Regine Ryszard Lwie Serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Henryk II wywierał nacisk na żonę, by zrzekła się swego księstwa Akwitanii na rzeczRyszarda.Było to zgodne z dawniejszymi planami królowej, gdy sama kazała uczynić go księciemw chłopięcym wieku.Lecz nie tak układała sobie jego przyszłość.Zdawała sobie sprawę z wpływu,jaki jej mąż wywierał odtąd na syna.Bardziej niż ktokolwiek znała porywczy charakter Ryszarda inie zależało jej obecnie na zwiększeniu jego władzy, za którą dostrzegała wpływy Henryka.Wydajesię, że matka z synem byli wówczas powaśnieni, ale nie na długo, gdyż mieli się pogodzić w trzylata pózniej, w 1182 roku.Ryszard wracał przez kanał La Manche wyposażony w tytuł księcia Akwitanii i hrabiegoPoitou.Tak podwójnie utytułowany udał się razem ze swymi dwoma braćmi w dzień WszystkichZwiętych 1179 do Reims, by uczestniczyć w koronacji młodego króla Francji, Filipa Augusta.Ojciec Filipa, Ludwik VII, nie był obecny, gdyż zdrowie jego coraz bardziej szwankowało:dotknięty został paraliżem połowy ciała.Miał przynajmniej tę satysfakcję, że przygotowałkoronację upragnionego spadkobiercy, którego zaraz po urodzeniu przezwano Dieudonn�(Bożydar).Uroczystość wyznaczono wpierw na 15 sierpnia, lecz przyszłego króla spotkała przykraprzygoda.W drodze do Reims dwór zatrzymał się w Compiegne, gdzie Filip z kilkomamłodzieńcami ze swego otoczenia zapragnął polować w pełnych zwierzyny okolicznych lasach.Pochłonięty pogonią oddalił się od towarzyszy i błądził w lesie przez długie godziny nocy, wprzerażającej samotności.Odnalazł go w końcu węglarz, lecz przeżyty lęk stał się powodemwstrząsu nerwowego.Przez kilka dni trwał w zawieszeniu między życiem a śmiercią.W całymkrólestwie odprawiano modły.Ludwik VII zdecydował się nawet poprosić Henryka II o zgodę naprzyjazd do Canterbury, by modlić się przy grobie Tomasza Becketa i błagać go o uzdrowienienastępcy.Gdy wrócił, Filip poczuł się lepiej i można było wyznaczyć nową datę koronacji na dzieńWszystkich Zwiętych.Trzech młodych Plantagenetów uczestniczyło w uroczystości.HenrykowiMłodemu powierzono niesienie w orszaku koronacyjnym na poduszce korony Francji.Przy tejokazji otrzymał godność, czysto honorową, seneszala Francji.Oznaczało to przywilej krojenia mięskrólewskich podczas uczty po ceremonii.Koronowany król Filip, drugi o tym imieniu, nie miałjeszcze piętnastu lat, był więc znacznie młodszy niż trzej baronowie angielscy lub raczejandegaweńscy, lecz sprawiał wrażenie dojrzałego i zdecydowanego, co potwierdziło jegopanowanie.Sądy Bożego Narodzenia w tym roku odbyły się w Winchesterze, w Anglii.Wciąż nie dochodziło do małżeństwa Ryszarda z córką króla Francji, Adelajdą, i nikt nieczynił na ten temat wzmianki podczas zgromadzenia sądowego w Anglii.Chociaż Ludwik VII(miał umrzeć 18 września 1180) bardzo pragnął stabilizacji swych dzieci, nie zdołał uzyskaćdecydującej obietnicy ze strony Plantageneta.Ryszard nie bardzo liczył na to małżeństwo idwukrotnie spoglądał w inną stronę.Pierwszy raz myślał o poślubieniu Mahaut, córki VulgrinaTaillefera, posażnej panny, mającej w wianie hrabstwo La Marche.Mahaut zmarła jednak w 1180roku.Drugie małżeństwo, tym razem z córką cesarza Barbarossy, również nie doszło do skutku zpowodu śmierci dziewczyny.Tymczasem Henryk II spotykając młodego króla Filipa Augustazręcznie omijał kwestię, obiecując, że Adelajda poślubi jednego z jego synów.Wydaje się, żepogłoski o związku króla Anglii z młodą kobietą przeznaczoną dla jego syna nie byłybezpodstawne.I tak małżeństwo Ryszarda z córką Ludwika VII stanie się kością niezgody międzydwoma królestwami, a w konsekwencji przyczyną licznych wojen.Swoją drogą nie wydawało się,by Ryszardowi spieszno było do małżeństwa, i można też sądzić, że księżniczce uwiedzionej przezojca nie zależało na poślubieniu syna.Czy mogła liczyć na szczęście u boku Ryszarda, którego wmiłości, trochę podobnie jak w życiu politycznym, cechowało postępowanie oc e no ? Niewiadomo też od kiedy istniał jego związek z pewną dziewczyną z Akwitanii, z którą miałnieślubnego syna, Filipa.Dokładnie w tym okresie pojawia się w otoczeniu Henryka Plantageneta, a także wotoczeniu jego dwóch synów i córki Matyldy wydanej za Henryka Saskiego, Bertran de Born, byłytrubadur.To on nadał Ryszardowi przydomek Oc-e-No.Bertran jest panem niewielkich dóbr,właścicielem zamku Hautefort, który przetrwa do naszych czasów mimo licznych metamorfoz:częściowego zburzenia, odbudowy, pożaru itd.Bertran to postać niezwykła.Niezbyt zamożny; niewydaje się, by jego dobra pozwalały mu żyć na takiej stopie, jak by tego pragnął - ale też izarządzanie nimi pozostawiało wiele do życzenia.Był wybitnym poetą i zapamiętałymwojownikiem.Kilka wieków pózniej można by go było porównać do muszkieterów, bohaterówzarazem i historii, i powieści.Bertrana de Born poznajemy najpierw podczas wizyty Matyldy Saskiej z mężem.KsiążęHenryk Saski, którego stosunki z cesarzem układały się zawsze dość burzliwie - jako głowa domubrunszwickiego otwarcie pretendował do godności cesarskiej, przeciwstawiając się Hohenstaufom -został wygnany przez Fryderyka Barbarossę.Przybył więc z żoną do Normandii w otoczeniuwspaniałego dworu, około dwustu niemieckich baronów.Matylda była w ciąży po raz czwarty.Henryk zaś pragnął udać się na pielgrzymkę do Zwiętego Jakuba z Composteli.Zatrzymali się wArgentan, gdzie przyszedł na świat ich syn, który zmarł wkrótce po urodzeniu.Piąte dzieckoHenryka i Matyldy miało urodzić się w Winchesterze w 1184 roku.Ryszard z towarzyszącym mu Bertranem de Born przybył do Normandii, by zobaczyć się zsiostrą, a także poznać szwagra oraz ich starszego syna Ottona, który miał zająć ważne miejsce wjego życiu i uczuciach.Odbył właśnie liczne wyprawy do Perigord, Limousin, aż po Gaskonię,gdzie utrzymanie porządku i umożliwienie przejścia pielgrzymów było zdecydowanie trudne.Kolejno też zajął Lectoure i Saint-Sever i na zakończenie udzielił przebaczenia hrabiemu Vivien,mianując go osobiście rycerzem w dzień Wniebowzięcia, 15 sierpnia 1181 roku.Wymierzał przyokazji sprawiedliwość i rozstrzygał różne spory na rzecz zakonników.Na przykład kazał zwrócićopatowi Orbestier - z opactwa założonego przez jego pradziadka po kądzieli, Wilhelma Trubadura -należne prawa do lasu Talmond.Również przywrócił własność lasu Scvre zakonnikom opactwaSaint-Maixent.Lasy odgrywały wówczas ważną rolę nie tylko z racji pozyskiwania drewna, leczrównież dlatego, że wypasano w nich bydło, co zapobiegało odrastaniu zarośli.Wypadło mu również wojować w Perigord, by ukarać nieposłusznego hrabiego HelieTalleyranda.Zdołał odebrać mu stopniowo Excideuil i Puy-Saint-Front, a to z pomocą królaAlfonsa II z Aragonii i hrabiny Ermengardy z Narbonny - również sławnej poetki - oraz dwóchHenryków: króla Anglii i Henryka Młodego.Nie mniejszych zabiegów użyć mu przyszło, byzmusić hrabiego Perigord do poddania się i przekazania zamku w P�rigueux, którego murywówczas zburzono.Dwóch synów hrabiego, Gwidona i Wilhelma - pózniej nazwanego Pielgrzymem - oddano Ryszardowi jako zakładników.By dowieść swej woli pokoju, Ryszardodjechał do Poitou i zamiast wojowania oddał się polowaniom w lasach Talmond [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki