PS102 Pan Samochodzik i Biblia Lutra Jakub Czarny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Będzie musiał panu wystarczyć ten kawalerski poczęstunek.Opowiedziałem profesorowi Tarkowskiemu, co mnie do niego sprowadza.Słuchałuważnie, mocząc ciastka w herbacie i zjadając je ze smakiem.Skończyłem po dziesięciuminutach.Profesor chrząknął i obrócił głowę w stronę drzwi do kuchni.Po chwili lekko jąpochylił.Zorientowałem się, że coś jest nie tak po mniej więcej piętnastu minutach.Wiem, żeczasem trzeba dać świadkowi trochę czasu na zastanowienie, tym bardziej, gdy pytaniedotyczy spraw, które działy się kilka dziesiątków lat temu.Ale w zachowaniu profesora byłocoś dziwnego.Przez ostatni kwadrans widziałem tylko tył jego głowy.Naukowiec wpatrywałsię najwyrazniej w drzwi do kuchni. O Boże! - przeraziłem się w myślach. Umarł.Ostrożnie, na palcach obszedłem fotel, w którym siedział profesor i ujrzałem cośniezwykłego.Naukowiec miał zamknięte oczy.Zbliżyłem ucho do jego ust.Oddychałspokojnym, równym rytmem.Delikatnie poruszyłem jego ramieniem.Jędrzej Tarkowski otworzył oczy i uśmiechnął się.Wyglądał tak, jakby przebudził sięz głębokiego snu.- Zasnąłem? - zapytał, a kiedy potwierdziłem skinieniem głowy, dodał: - Tonarkolepsja.Cierpiał na nią mój dziadek i najwyrazniej ją po nim odziedziczyłem.- Narkolepsja? - zapytałem niepewnie, siadając w fotelu.- Choroba polegająca na tym, że zasypia się nagle w ciągu dnia.Przyczyną sąnajczęściej silne emocje: wzruszenie, strach, radość.Kiedy zapytał mnie pan o pracę wbibliotece, zatęskniłem nagle do tamtych starych czasów, no i zasnąłem.Gdyby się topowtórzyło, proszę mnie po prostu delikatnie obudzić.A wracając do pytania, to niestety zmuszony jestem pana rozczarować.Pamiętamoczywiście zbiór papierów Czepki, ale nie przypominam sobie, żeby kogoś, pozaspecjalistami, interesował.Ich zresztą też nie możemy brać pod uwagę.Jeden nie żyje, adwaj pozostali są już tak sędziwi, że rzadko kiedy wychodzą z domu, nie mówiąc już orabowaniu ukrytych skarbów.Niezrażony odpowiedzią sięgnąłem po kartkę, na której zawczasu wypisałem na nowonazwiska wszystkich podejrzanych.Profesor ujął ją w drżącą, pomarszczoną i pokrytąplamami wątrobowymi rękę.Błyskawicznie przesunął po niej oczami, ale zanim skończył,wiedziałem już, że trafiłem w dziesiątkę.- Znam tylko jedną osobę z tej listy - odrzekł po chwili wskazując nazwisko na kartce.- Ten człowiek pracował w oddziale rękopisów przed trzydziestu laty.- Ile czasu był tam zatrudniony?- Dwadzieścia lat.Potem.- oczy profesora znów się zamknęły, a głowa lekkoopadła.Klatka piersiowa wznosiła się równo w rytm oddechów.Po raz kolejny poruszyłemręką profesora, który niemal natychmiast się przebudził.- Znów? - powiedział lekko nieprzytomnym głosem.- Przepraszam.O czym to jamówiłem? Aha, pracował u nas dwadzieścia lat, a potem nagle odszedł na własne życzenie.To była duża strata.Po pierwsze dlatego, że znał idealnie niemiecki i z łatwością odczytywałnajbardziej nawet zawikłane teksty w tym języku, po drugie był świetnym konserwatorem.No, ale to stare dzieje.Elementy układanki trafiały na swoje miejsce.Zostało jeszcze jednak kilka pustychmiejsc:- Widział się pan z nim ostatnio? - pytałem, z trudem hamując emocje.- Tak, wypiliśmy razem piwko czy dwa i pogawędziliśmy.Więcej nie było mi trzeba. Szybka akcja policji powinna załatwić sprawę ,pomyślałem. Może nawet zdążę na końcówkę koncertu?- Dziękuję za wyjaśnienia, panie profesorze.- powiedziałem, wstając z fotela.- Mam nadzieję, że pomogłem.- Nawet nie wie pan jak bardzo.- Gdybym mógł się jeszcze do czegoś przydać.Przez myśl przemknął mi pewien pomysł.- Właściwie to tak - odpowiedziałem, sięgając do torby po kartkę z hebrajskimnapisem i pokazując ją naukowcowi.- Czy wie pan, co tu jest napisane?Staruszek wyjął z futerału leżącego na kominku okulary, nasadził je na nos i spojrzał zzainteresowaniem.Już miał otworzyć usta, ale znów zasnął. Nie mógł wybrać sobie lepszego momentu! - pomyślałem i z trudempowstrzymałem się od tego, by solidnie potrząsnąć wątłym ciałem zatopionego we śnienaukowca.Zamiast tego lekko poruszyłem jego ramię.Ocknął się i szybko wrócił dorzeczywistości.- Ach, napis po hebrajsku.- wymamrotał, rozprostowując kartkę i przebiegając poniej wzrokiem.- To tajemnicze przesłanie do króla Baltazara, które brzmi: mane, mane, tekel,fares.Nagle, niczym w błysku pioruna, który upiorną migawką rozświetla krajobraz,wydobywając z ciemności drzewa, góry i doliny, wszystko stało się jasne.Każdy elementukładanki trafił na swoje miejsce.Na wszystkie pytania znalazły się odpowiedzi.ROZDZIAA JEDENASTYCZERWONY VOLKSWAGEN " ODSIECZ KOBYAKI " POZCIG " NAZAAMANIE KARKU " O UCZCIE BALTAZARA " GRA SKOCCZONA "KOGO NIE DOCENILI ZAODZIEJE " 24 PUNKTY KARNE " BLASK,KT�RY ROBI WRA%7łENIEKomisarz Jachimowicz był szybszy.Nie zdążyłem nawet wyjąć telefonu, żebypowiadomić go o moich odkryciach, a moja komórka już rozdzwoniła się w wewnętrznejkieszeni marynarki.Odebrałem.- Tak - powiedział Jachimowicz i rozłączył się.Byłem przy bramce, prowadzącej z ogrodu na ulicę.Po drugiej stronie jezdni stał czerwony volkswagen golf.W środku, ze złośliwymuśmiechem przyklejonym do twarzy siedział Kazimierz Latopolski.To jego właśniedotyczyło pytanie, na które przed chwilą odpowiedział mi komisarz Jachimowicz.Tak.Towłaśnie z komórki Latopolskiego dzwoniono do Ericha Funkego tej nocy, gdy wywabiono goz hotelu, rzekomo po to, by pokazać mu Biblię Lutra, którą miał wkrótce kupić.Naprawdęchodziło jednak tylko o to, by naiwny antykwariusz zostawił na starych kartkach swojeodciski palców.Spokojnym krokiem podszedłem do volkswagena.Silnik mruczał cicho.Latopolski,widząc, że się zbliżam, powoli opuścił na kilka centymetrów szybę.Spojrzałem w jego zimneoczy, rozświetlone teraz złośliwą uciechą i bezwzględnym tryumfem, który nie ma litości dlapokonanych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki