Robert Jordan Koło czasu 02 Oko wiata cz.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Myślisz, że udanam się przejść obok niego? Na pewno nie tak, by nie narobił hałasu, który sprowadzi tu Haka i tego drugiego.Wiedziałem, że nie powinniśmy się tu zatrzymywać.Rand zadumał się, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, przez drzwi z ogólnejizby wepchnął się Hake.Ponad jego ramieniem górował zwaliście Strom.Jak zasłoniłswoim ciałem tylne drzwi. Macie zamiar jeść całą noc? warknął Hake. Nie karmię was po to, żebyściesię tu wylegiwali.Rand spojrzał na przyjaciela.Nie teraz, dał mu do zrozumienia Mat.Czując na sobiebaczny wzrok Hake a, Stroma i Jaka pozbierali rzeczy.Gdy tylko Rand i Mat pojawili się w ogólnej izbie, natychmiast podniosły się wołaniao żonglowanie i rzucano nazwy piosenek.Mężczyzna w aksamitnym płaszczu HowalGode nadal wydawał się ignorować wszystkich wokół niego, niemniej jednak siedziałna brzegu krzesła.Na ich widok rozparł się wygodniej, na jego wargi wrócił zadowolonyuśmiech.Rand wystąpił jako pierwszy, grając Nabieranie wody ze studni, jedynie część myślipoświęcił grze.Nikt, jak się wydawało, nie zauważył kilku fałszywych nut.Usiłowałznalezć jakiś sposób ucieczki, starał się również uniknąć patrzenia na Godego.Jeślion ich ścigał, to lepiej było mu nie pokazywać, że o tym wiedzą.Jeśli zaś chodzio ucieczkę.Dotychczas nie rozumiał, jaką dobrą pułapką jest ta karczma.Hake, Jak i Stromnawet nie musieli bez przerwy na nich patrzeć, zgromadzeni ludzie daliby im znać, że69on albo Mat opuścili podium.Tak długo jak ogólna izba była pełna ludzi, Hake nie mógłnapuścić na nich Jaka i Stroma, ale w tym czasie nie mogli też uciec bez wiedzy Hake a.Gode również obserwował każdy ich ruch.To było tak śmieszne, że pewnie śmiałby się,gdyby go nie mdliło ze strachu.Należało zachować czujność i czekać na okazję.Rand jęknął w duchu, kiedy zastąpił go Mat.Przyjaciel spode łba obserwował Hake a,Stroma i Jaka, nie dbając zupełnie o to, czy to zauważają ani czy przypadkiem niezacznie ich to zastanawiać.Kiedy nie podrzucał piłek, jego dłoń spoczywała w zanadrzupłaszcza.Rand syknął, ale nie zwrócił na niego uwagi.Jeśli Hake zauważy ten rubin,to może nie czekać do czasu, gdy będą sami.Jeśli ludzie w ogólnej izbie go zobaczą, topołowa z nich może się przyłączyć do Hake a.Co gorsza, Mat wpatrywał się w kupca z Białego Mostu SprzymierzeńcaCiemności? dwa razy uporczywiej niż w kogokolwiek innego i Gode to zauważył.Nie mógł nie zauważyć.Bynajmniej nie zakłóciło to jego pewności siebie.Uśmiechpogłębił się, potem skinął głową w stronę Mata, jak do starego znajomego, a spojrzawszyna Randa uniósł pytająco brew.Rand nie chciał wiedzieć, czego dotyczy pytanie.Starałsię uniknąć patrzenia na mężczyznę, wiedząc jednak, że jest już za pózno. Za pózno.Znowu za pózno.Tylko jedna rzecz zdawała się zakłócać równowagę mężczyzny w aksamitnympłaszczu.Miecz Randa.Tym razem nie zasłaniał rękojeści.Dwóch czy trzech ludzipodeszło doń chwiejnie, by spytać, czy jego zdaniem gra tak zle, że potrzebuje takiejobrony, żaden z nich jednak nie zauważył czapli na rękojeści.Gode zauważył.Zacisnąłswe blade dłonie w pięści i marszcząc czoło, długo się przyglądał mieczowi, dopiero pochwili jego uśmiech powrócił.Nie był już jednak tak pewny jak przedtem. Przynajmniej jedna dobra rzecz pomyślał Rand.Jeśli on myśli, że ja żyję zgodniez tym znakiem czapli, to może zostawi nas w spokoju.Zatem będziemy się przejmowalitylko Hakem i jego łobuzami.Nie była to nazbyt pocieszająca myśl i, miecz, nie miecz, Gode nie przestawał patrzyć.Wciąż się uśmiechał.Rand miał wrażenie, że noc trwa już cały rok.Wszystkie te oczy: Hake, Jak i Strom,jak sępy wpatrzone w owcę, która ugrzęzła w bagnie, i Gode wyczekujący, jako jeszczegorsze niebezpieczeństwo.Zaczął myśleć, że wszyscy w izbie patrzą nań, skrywającjakieś straszliwe zamiary.Od oparów kwaśnego wina i smrodu brudnych, spoconychciał kręciło mu się w głowie, harmider spowodował, że zaćmiło mu się w oczach i nawetdzwięk własnego głosu drażnił uszy.Trzask piorunów zdawał się rozlegać we wnętrzuczaszki.Zmęczenie ciążyło mu niczym żelazny odważnik.Wreszcie konieczność wstania o świcie zaczęła wyciągać niechętnych ludzi w mrok.Farmerzy odpowiadali tylko przed sobą, ale kupcy byli znani z tego, że nie przepadają70za kacem, kiedy muszą płacić woznicom.Po północy ogólna izba powoli opustoszała,nawet ci, którzy mieli pokoje na górze, chwiejnie udali się na poszukiwanie swychłóżek.Gode był ostatnim gościem.Kiedy Rand ziewając sięgnął po skórzany futerał naflet, Gode wstał i przewiesił płaszcz przez ramię.Posługaczki sprzątały, pomrukując cośmiędzy sobą na temat rozlanego wina i rozbitych naczyń.Hake zamykał frontowe drzwiwielkim kluczem.Gode na chwilę przyparł go do ściany i Hake zawołał jedną z kobiet,aby dała mu jakiś pokój.Mężczyzna w aksamitnym płaszczu pożegnał Randa i Mataporozumiewawczym uśmiechem i zniknął na górze.Hake patrzył na Randa i Mata.Jak i Strom stali obok siebie, ramię w ramię.Rand pośpiesznie umieścił swoje rzeczy na ramieniu, przytrzymując je niezgrabnielewą ręką, tak by móc swobodnie dosięgnąć miecza.Jego dłoń nie wykonałanajmniejszego ruchu w jego kierunku, był jednak przygotowany.Stłumił ziewnięcie, niechciał, by wiedzieli, jak bardzo jest zmęczony.Mat niezdarnie zarzucił łuk i resztę swego nędznego dobytku na ramię, rękę wsunąłpod ka5�an i obserwował podchodzącego do nich Hake a i jego zbirów.Hake trzymał w ręku oliwną lampę, ku zdziwieniu Randa skłonił się nieznaczniei gestem wskazał boczne drzwi. Tędy do waszych sienników.Jedynie lekkie skrzywienie warg zmąciło elegancję jego wystąpienia.Mat wysunął podbródek w stronę Jaka i Stroma. Czy ci dwaj muszą nam pokazać drogę? Jestem majętnym człowiekiem powiedział Halce, wygładzając przód swegobrudnego fartucha a majętnym ludziom nigdy nie dość ostrożności.Okna zabrzęczały hukiem pioruna, karczmarz spojrzał znacząco na sufit i uśmiechnąłsię do nich szczerząc zęby. Chcecie zobaczyć swoje łóżka czy nie?Rand zastanawiał się, co by się stało, gdyby powiedział, że chcą odejść. Gdybyś wiedział choć trochę więcej o używaniu miecza oprócz tych kilku ćwiczeń,które pokazał ci Lan. Prowadzcie powiedział, starając się, by jego głos brzmiał stanowczo. Niechcę, żeby ktoś szedł za moimi plecami.Strom zrobił szyderczy grymas, lecz Hake pojednawczo skinął głową i skierował sięku bocznym drzwiom, a dwóch rosłych mężczyzn ruszyło chwiejnym krokiem za nim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki